Zoals sommigen misschien wel gezien hadden komen we bij st Petersburg vandaan, Wat trouwens best een mooie stad is. Ik ben daar een dagje aan het rondlopen geweest. Veel mooie gebouwen gezien, waaronder het zomerpaleis van Peter de Grote.
Nu, 14 dagen na vertrek in st Petersburg zijn we toch al ruim over 2/3 van de reis. Straks krijgen we nog een aantal hectische dagen voor onze kiezen. In 24 uur zullen een hele stapel sluizen passeren, de een met nog meer verval dan de andere, beginnend met 8 meter.
De temperatuur is nu gelukkig nog te doen, nog iets boven nul. Straks op de great lakes zal het niet veel beter zijn. De voorspelling staat op -15! Goed aankleden dus.

Bovenstaande foto heb ik trouwens genomen in Mantyluoto, Finland.

Om niet al te veel op de feiten vooruit te lopen zal ik beginnen waar ik gebleven was. Vanuit Brindisi zijn we namelijk vertrokken richting Antwerpen. Voor ons uit schoof een bak met daarin een ruim vol met vlieg as. Een afvalproduct uit hoogoven filters wat gebruikt wordt voor beton. De reis richting Antwerpen verliep op zich heel voorspoedig. Heel even last gehad van een storm die bij Marseille woedde maar meer ook niet. Tijdens deze reis heb ik ook, naar mijn idee, een van de bijzonderste zeedieren mogen zien. Een groepje walvissen kwam ons op nog geen 50 meter gedag zeggen namelijk.
In Antwerpen was de mogelijkheid om wat bezoek te ontvangen aan boord. We lagen immers het weekend over en aangezien er geen los activiteiten waren was er genoeg vrije tijd.

Na Antwerpen zijn we door gegaan richting Tau, Noorwegen. Hier hebben we een lading aggregates geladen. Dit zijn steentjes in alle soorten en maten, wij hadden drie verschillende soorten aan boord. Omdat wij maar twee ruimen hebben en de soorten lading niet bij elkaar mochten komen was het noodzakelijk om een bulkhead te zetten. Dit is een groot schot in het ruim dat twee soorten lading uit elkaar houdt.
Zo gezegd zo gedaan, binnen 30 uur zat alle lading in het ruim en konden we na de natste 36 uur van mijn leven vertrekken richting Kaliningrad, Rusland.
Kaliningrad ligt in het losse deel van Rusland en ziet er echt uit wat je van een Russische stad zou verwachten. De autoriteiten zoals je in films ziet, met enorme vliegdekschepen op hun hoofd. Het lossen ging hier echter vrij rap en binnen een dag of 3 waren we weer weg, volle bak naar Hargshamn. Hier gingen we namelijk Iron ore laden voor Rotterdam.
Ook hier ging het laden heel erg snel en voordat we het wisten lagen we alweer vol. Op die manier komt er natuurlijk geen moment om de wal op te gaan. Gelukkig kan dat hier wel, we liggen nu namelijk in Pori waar we copper concentrate gelost hebben wat we in Brunsbuttel geladen hebben. Het weer is hier lekker winters aan het worden. Vandaag hebben we 7 cm sneeuw op ons dak gekregen. Nu zul je denken dat dit wel mee valt maar als je boven op de luikenkar staat is dit toch best wel fris. Goed aankleden dus!

Ik hoop snel weer wat online te kunnen zetten, in ieder geval sneller dan de vorige keer.
Tot de volgende!

Het hiewen (ophalen) van een anker is best een operatie. De machinekamer staat op vol manoeuvreer bedrijf bij en de hoofdstoker en 2de stoker houden alles nauwlettend in de gaten. Boven op de brug staat de kapitein te navigeren waarbij hij vergezeld wordt door een officier. Voor op de bak staat nog een officier met daarbij de bootsman. De officier doet de communicatie, de bootsman bediend de winch. Als leerling zijnde ben ik nu een aantal keer aanwezig geweest bij een anker manoeuvre en zo was het nu mijn beurt om de communicatie te doen. Hierbij is het heel belangrijk dat men boven op de brug weet wat het anker doet en hoe de ketting staat. Als de ketting strak onder het schip komt te staan betekent het dat het anker aan de anderen kant van het schip ligt. Door gebruik
te maken van de boegschroef kan de kapitein het schip de goede kant op manoeuvreren zodat het anker schadevrij gehiewd kan worden.

Toen het anker thuis was zijn we richting het loodsstation gevaren waar de loods aan boord is gekomen. Hij heeft ons veilig naar binnen geholpen en 2 uur na het hieuwen van het anker lagen we alweer tegen de kant, stond de gangway uit en stonden de eerste autoriteiten alweer op de stoep.

Het losmaken van de sjorringen kon beginnen. De stalen kettingen van 8 meter lang konden losgemaakt en opgeborgen worden. Vervolgens konden de zeilen opgevouwd worden zodat de stuwadoors de volgende ochtend konden beginnen met lossen.

Hoe het werkpatroon van de stuwadoors nu werkelijk in elkaar zat is mij nog steeds een raadsel. Op de meest rare momenten stopten ze om bij een ander schip te lossen. Hoe we alle lading van boord hebben gekregen is mij nog niet duidelijk. Het enige wat ik weet is dat ze er erg lang over gedaan hebben.

Na Bejaia moesten we nog naar 2 havens in Tunesië. Ook hier zaten ze op een stapel hout te wachten. In beide havens, Bizerta en Sfax, konden we gelukkig vrij snel naar binnen. Het lossen ging hier gelukkig ook een stuk sneller.

In beide steden ben ik samen met wat andere bemanning nog de wal op geweest, op zoek naar een supermarkt. We waren door ons brood heen en ook de verse producten waren bijna niet meer aanwezig. Echter hebben we niet veel kunnen vinden. Het lijkt erop dat Tunesiërs leven van uien, aardappelen, misvormde tomaten en kleine rare courgetes. Meer was er echt niet te krijgen.

Na Bizerta was het voor mij tijd om naar de machinekamer te gaan waar ik nu een maand met de 2de engineer mee zal lopen. Elke ochtend wordt er een rondje in de machinekamer gelopen waarbij veel drukken, temperaturen en andere nodige waardes worden opgeschreven. Bij vol zeebedrijf is dit toch een goed a4-tje vol. Een andere dagelijkse taak is het peilen van verschillende tanks. Het komt er op neer dat ik de ene ochtend aan het peilen ben en de andere ochtend aan het turen naar metertjes. Het is opzich een heel lekker klusje om te doen als je net wakker bent.

Verder heb ik me de afgelopen dagen beziggehouden met het zoeken naar 2 fouten in het ballastsysteem. Dit complete systeem is lucht gestuurd en 2 kleppen gaven hier een foutmelding in. Het bleek dat er meerdere leidingen lek waren. Je zou zeggen dat dit vrij weinig moeilijkheden met zich mee brengt. Het enige probleem is dat de leidingen in de pijpentunnel zitten. Een smalle lage gang in het midden van het schip onder de ruimen. Veel lager kun je niet komen.

Inmiddels liggen we in Brindisi waar we “wet fly-ash” aan het laden zijn. We zijn nu al een aantal dagen bezig en het gaat ook nog een aantal dagen duren. Geen wereldsnelheid dus. Dit spul gaan we naar Antwerpen brengen, ik ga dus redelijk dicht bij huis komen. Wat natuurlijk altijd leuk is.

Binnen 3 dagen zullen we wel weer op zee zitten, hier ben ik wel aan toe eigenlijk. Op zee slaap ik een stuk beter dan in de haven.

Ja, het is hier slopend warm, 52 graden in de zon, 33 in de schaduw. Nu weet ik hoe Frodo Baggins zich gevoelt moet hebben. Maar om niet al te veel op de feiten vooruit te lopen zal ik beginnen waar we gebleven waren. Het vertrek vanuit Kaskinen verliep voospoedig en al snel kwam de Nederlandse kust in zicht. Veel hebben we hier echter niet van meegemaakt want op 15 mijl van de kust kan je ongeveer niks. Ook geen telefoon signaal dus. De Nederlandse kust maakte al snel plaats voor de Belgische kust, welke ook net zo snel weer verdween. Het kanaal stond namelijk voor de deur. Een druk stukje water met veel ferries, vissers, plezierjachten en andere bootjes die niet op de radar te zien zijn. We passeerden Dover ’s nachts dus ik heb er vrij weinig van meegekregen.

Na dover zakten we steeds verder naar het zuiden af. De weerberichten voor de komende dagen werden steeds slechter, een storm kwam onze kant op. Toen we de golf van Biscay binnenvoeren begon de wind toe te nemen en de deining werd steeds hoger. ’s Ochtends vroeg toen ik om half 6 op wacht kwam stond er een goede windkracht 7 met windsnelheden tot 40knopen. De deining viel hier nog mee, ongeveer 3 meter.

In de loop van de dag werd de wind meer en hierbij dus ook de deining. Windsnelheden van 50 knopen kwamen geregeld voor en de deining steeg tot een goede 6 meter. Dit is ongeveer ons vrijboord, de hoogte die we van de waterlijn tot aan het gangboord overhebben. Je kan je voorstellen dat er dus redelijk wat water aan dek is gekomen. We hebben flinke klappen gemaakt waarbij het water tegen de ramen van de brug aan zijn gekomen, het water heeft dus ongeveer 130 meter door de lucht gevlogen voordat het ons trof. Best een eind als je er zo over nadenkt.

Na een dag of 2 begon de storm te liggen, we kwamen wat dichter bij de kust van Portugal. Waar toevallig op dat moment de rest van de familie in het vliegtuig stapte toen ik langs Lissabon voer. Over toeval gesproken.

Gibraltar strait kwam in zicht, iets waar ik wel naar uitkeek. Jammer genoeg was het heel erg heiig toen we langs Gibraltar voeren. Hierdoor heb ik niet heel veel kunnen zien, volgende keer beter.

We voeren de Middellandse zee op waar de temperatuur met de dag toenam. Het aantal schepen nam weer wat toe, veel vissersbootjes en zeilbootjes. Lastig te zien en maar af en toe AIS.

Inmiddels liggen we alweer een aantal dagen voor het prachtige Bejaia ten anker. Er is nog niet bekend wanneer we naar binnen kunnen maar dat is een kwestie van afwachten. We zijn niet de enige, er liggen hier nog 15 schepen… De afgelopen dagen ben ik bezig geweest met een aantal kleinere projecten. Zo en ik bezig geweest met het maken van een toolboard in de bak. Verder heb ik ruzie gehad met 2 lampen in de voormast die niet doen wat ik wil. Gisteren voor de 5de keer naar boven geklommen om duidelijk te maken welke kant ze op moeten schijnen.

Zoals gezegd is het nog onbekend hoelang we hier nog liggen. Als het bij alle havens waar we gaan lossen zo gaat, gaat het nog wel even duren. We gaan het zien.

Nadat de beide deklasten (op ruim 1 kwam er ook nog een) gestuwd en gesjord waren konden we rond 11 uur ’s avonds dan toch eindelijk vertrekken. De loods kwam aan boord en we waren vrij snel weer op volle zee. Op zee zijn we de afgelopen dagen veel ander verkeer tegen gekomen. Het stikt hier van de vissers en van de pleziervaart bootjes. Op de radar zijn zeker de pleziervaart bootjes slecht te zien en ookal is het zicht goed, ze zijn slecht te zien. Opletten dus.

Gisterenmiddag (lees: zaterdagmiddag) begon de aanloop naar het Drogden kanaal. Dit is een kanaal dat voor Kopenhagen langs loopt, dit kanaal is ongeveer 250 meter breed en 9 meter diep. Niet al te veel dus. Je kan elkaar passeren maar je moet geen gekke dingen doen. Naar mate we steeds dichter bij het kanaal kwamen werd het steeds drukker. Een natuurlijke trechter duwde alle schepen het kanaal in. Gelukkig liepen wij wat sneller dan de rest dus wij konden voorop naar binnen waardoor we van onze achterliggers geen last hadden. In het kanaal zijn we wel wat tegenliggers tegengekomen, maar hier hebben we vrij weinig last van gehad.

Vandaag (lees: zondag) overdag was een rustige dag. Ook aan boord is de zondag een rustdag. Natuurlijk moet er gewoon gevaren worden maar daar blijft het ook bij. Iedereen loopt zijn wachten en verder vinden er geen werkzaamheden plaats. Tijdens mijn wacht heb ik ook de eerste dolfijnen van mijn reis gespot. Erg leuk om te zien zo midden op zee!

Zoals gezegd liggen we inmiddels ergens op de Noordzee. Ik verwacht dat we morgen (lees: gisteren) overdag Nederland wel zullen passeren (misschien eerder).

Ik hoop dat de eerste loshaven Bejaia zal zijn. Ik heb de pilot van deze haven bekeken en hier stonden wat foto’s bij. Man wat is het mooi daar, het lijkt wel een tropisch eiland.